Ρωσία: Από τις μάχες στα βουνά, στη "μάχη" της επιβίωσης, στους δρόμους της Μόσχας-η περιπέτεια ενός Έλληνα βετεράνου του Β' Παγκοσμίου Πολέμου

Θεσσαλονίκη, Ελλάδα 18/01/2011 12:52 (ΑΠΕ-ΜΠΕ, της Σ. Προκοπίδου)

Γεννήθηκε στην Αθήνα και από τα 14 χρόνια του έδινε μάχες για τα "πιστεύω" του και για το υπέρτατο αγαθό της ελευθερίας. Συμμετείχε στις μάχες απελευθέρωσης της Λαμίας, στα 14 του έγινε αντάρτης -τον φώναζαν το "αρμενάκι"- και στα 15 του ανέβηκε στο βουνό. Έζησε μια ζωή έντονη, γεμάτη περιπέτειες και εμπειρίες και σήμερα, στα 83 του χρόνια, ο Έλληνας πολίτης, Ακόπ Μκρτσιάν, ζει στη Μόσχα, όχι όμως σε διαμέρισμα ή κάποιου άλλου είδους οίκημα, αλλά στους δρόμους της ρωσικής πρωτεύουσας, αφού εδώ και περίπου δύο μήνες σπίτι του είναι το αυτοκίνητό του.



Μια περιπέτεια με την πολεοδομία του Δήμου Μόσχας, τον έχει αναγκάσει να ζει ουσιαστικά στο δρόμο, "παρκαρισμένος" δίπλα στο κτίριο, όπου στεγάζεται η πρεσβεία της Ολλανδίας στη Μόσχα, η οποία και του προσφέρει μια ιδιότυπη … φιλοξενία, αφού του έχει παραχωρήσει τηλεφωνική γραμμή και φαξ, ενώ οι υπάλληλοι της πρεσβείας φροντίζουν ώστε να μην του λείπει το νερό και το ζεστό τσάι.



Από τους δρόμους της Μόσχας, ο βετεράνος του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, σε τηλεφωνική επικοινωνία που είχαμε μαζί του, μας αφηγείται τα δραματικά "γυρίσματα" της ζωής του, με αισιοδοξία και υπερηφάνεια.



"Ήρθα στη Μόσχα ως πολιτικός πρόσφυγας το 1953, όπου πήρα σοβιετική υπηκοότητα. Όταν έπεσε το καθεστώς των συνταγματαρχών, γύρισα στην πατρίδα, στην Αθήνα, αλλά δεν μπόρεσα να προσαρμοστώ και επέστρεψα πάλι στη Μόσχα. Την ελληνική υπηκοότητα την απέκτησα πολύ αργότερα, το 1992", λέει στο ΑΠΕ-ΜΠΕ.



Στην Ελλάδα μένει ο μικρότερός του αδελφός αλλά, όπως μας λέει, δεν θέλει να μάθει για την περιπέτειά του. "Είναι άρρωστος -μας εξηγεί- και θα στεναχωρηθεί πολύ".



Με το θερμόμετρο να δείχνει αρκετούς βαθμούς κάτω από το μηδέν, ο Ακόπ Μκρτσιάν, πρώην γραμματέας της Λέσχης Ελλήνων προσφύγων της ΕΣΣΔ και τουριστικός πράκτορας στη συνέχεια, με δικό του γραφείο, που βρισκόταν κοντά στο ελληνικό προξενείο, δηλώνει πως δεν φοβάται ούτε το κρύο, ούτε το χιόνι. "Είμαι σκληρό καρύδι", τονίζει.



Η πολεοδομία τού πήρε το σπίτι, με την αιτιολογία ότι ήταν παράνομο, αλλά ο ίδιος υποστηρίζει ότι έχει όλα τα σχετικά έγγραφα, που αποδεικνύουν το δίκιο του.



"Την άδεια για την ανέγερση του σπιτιού (στην οδό Τρούμπνικοβσκι) μού την έδωσαν οι τότε αρμόδιες σοβιετικές υπηρεσίες. Έχω όλα τα σχετικά έγγραφα", μας λέει.



Αλλά, παρά την υποστήριξη των κοινωνικών οργανώσεων και των δημοσιογράφων, ο βετεράνος του πολέμου έμεινε άστεγος, και τα φετινά Χριστούγεννα τα πέρασε στο δρόμο. Όταν έχασε τη μάχη για το σπίτι του, που το κατεδάφισαν, δεν έφυγε από το μέρος όπου έμενε. Βρήκε ένα παλιό σιδερένιο περίπτερο και εγκαταστάθηκε εκεί, παλεύοντας τη γραφειοκρατία, όπως τονίζει, και ψάχνοντας το δίκιο του. Αργότερα, κατεδάφισαν και το σιδερένιο περίπτερο και τότε σπίτι του έγινε το αυτοκίνητό του, ένα παλιό "Λάντα".



"Εμένα με ξέρουν όλοι οι πολιτικοί πρόσφυγες, επειδή επί πολλά χρόνια τους βοηθούσα με τα έγγραφα για την επιστροφή τους στην Ελλάδα. Με ήξεραν και με γνωρίζουν και στο ελληνικό προξενείο ως άτομο έμπιστό και τυπικό", μας λέει ο κ. Μκρτσιάν, ο οποίος παρά το προχωρημένο της ηλικίας του, δείχνει να έχει και υπομονή και επιμονή.



"Θα αντισταθώ στο φασισμό της ρωσικής ολιγαρχίας, που άρπαξαν το οικόπεδό μου και το σπίτι μου στο Αρμπάτ (κέντρο της Μόσχας)", δηλώνει ο 83χρονος κι επαναλαμβάνει πως έχει όλα τα απαραίτητα χαρτιά που αποδεικνύουν το δίκιο του.



"Την άδεια για την ανέγερση του σπιτιού -υπογραμμίζει- μου την έδωσαν οι τότε σοβιετικές αρμόδιες υπηρεσίες […] Έχω και αντίγραφα όλων των εγγράφων που φέρουν τις σφραγίδες με τις υπογραφές, ακόμη και τις αποδείξεις πληρωμής των κοινοχρήστων, αλλά μου λένε ότι δεν ισχύουν τα έγραφα αυτά. Λένε ό,τι τους συμφέρει και πριν από τρία χρόνια με πέταξαν στο δρόμο σε παγετό, στους -20 βαθμούς".



Ο ίδιος αποδίδει την εξέλιξη που είχε το θέμα του στο ότι, όπως λέει, το οικόπεδό του βρισκόταν στη "χρυσή γη" της Μόσχας, την περιοχή του Αρμπάτ. "Το οικόπεδό μου, το πούλησαν 10 εκατομμύρια ευρώ", σημειώνει, επισημαίνοντας πως εκεί θα χτιστεί μια πολυτελέστατη πολυκατοικία.



Παρ' όλα τα προβλήματα, ωστόσο, διατηρεί την αισιοδοξία του και μας λέει, αποχαιρετώντας μας: "Μένω στη Μόσχα πάνω από μισό αιώνα, την αγαπώ και την νιώθω δεύτερη πατρίδα μου. Πιστεύω ότι θα βρω το δίκιο μου, που θα με κάνει χαρούμενο".

Από τον εφιάλτη του trafficking σε μια νέα ζωή...

Θεσσαλονίκη, Ελλάδα 13/01/2011 11:30 (ΑΠΕ-ΜΠΕ, της Σ. Προκοπίδου)

Στην πόλη Χαμπάροβσκ της Ρωσίας, η αστυνομία εξάρθρωσε, πριν από μερικές ημέρες, ένα μεγάλο κύκλωμα σωματεμπόρων, που για πολλά χρόνια προσπαθούν να δημιουργήσουν μια "γραμμή" σεξουαλικής και οικονομικής εκμετάλλευσης γυναικών από τη Ρωσία προς την Ελλάδα.

Οι διακινητές του κυκλώματος, με "δόλωμα" την υπόσχεση για μια δουλειά στην Ελλάδα ως χορεύτριες ή συνοδοί και μισθό έως 1.500 ευρώ, προσέγγιζαν νεαρές κοπέλες από τη συγκεκριμένη περιοχή και της εκμεταλλεύονταν με απάνθρωπο τρόπο, ενώ οι Έλληνες συνεργοί τους αμείβονταν από 1.000 έως 3.000 ευρώ.

Η είδηση για την εξάρθρωση του κυκλώματος, έπειτα από πολύμηνες έρευνες και με συνεργασία των ρωσικών κι ελληνικών αρχών, μας έφερε στο νου την "περιπέτεια" μιας 31χρονης Ρωσίδας, της Ε.Κ., η οποία πριν από τρία χρόνια είχε ξεκινήσει για την Ελλάδα σε αναζήτηση του δικού της "παράδεισου" και βρέθηκε μπλεγμένη στα "δίχτυα" ενός κυκλώματος παράνομης εμπορίας (trafficking) γυναικών, ζώντας έναν εφιάλτη με- ευτυχώς- αίσιο για εκείνη τέλος.

Παραμονή Χριστουγέννων του 2009 η Ε.Κ . μίλησε αποκλειστικά στο ΑΠΕ-ΜΠΕ για την φρικτή της περιπέτεια στην Ελλάδα, λίγο προτού επιβιβαστεί στο αεροπλάνο, για το νέο ξεκίνημα στη ζωή της.

Η πρασινομάτα Ρωσίδα έφευγε από την Ελλάδα με βλέμμα άδειο, χωρίς όνειρα κι ελπίδα για μια καλύτερη ζωή, μετά τη σκληρή δοκιμασία της. Ήταν μια από τις περίπου 900.000 γυναίκες και νεαρά κορίτσια που εξωθήθηκαν στην πορνεία από τα άγρια κυκλώματα της σωματεμπορίας, τα … έσοδα της οποίας ξεπερνούν τα επτά δισ. ευρώ.

Μιλώντας τηλεφωνικά στο ΑΠΕ-ΜΠΕ, η νεαρή Ρωσίδα, η οποία εργάζεται, σήμερα, σε μια καφετέρια, στην Ιταλία, δεν έκρυψε τη μεγάλη της χαρά για την εξάρθρωση του κυκλώματος δουλεμπόρων στην πατρίδα της.

Αναπόφευκτα, στο νου της έρχεται και πάλι η δική της περιπέτεια: "Θυμάμαι- λέει- πως μου είπαν ότι η βίζα μου για την Ελλάδα είναι για 17 ημέρες, αλλά θα μείνουμε παραπάνω και πως όλα είναι κανονισμένα. Χρήματα δεν πλήρωσα πουθενά, αφού δεν είχα. Συμφωνήσαμε ότι θα τα κρατήσουν από το μισθό μου, αλλά ποτέ δεν πληρώθηκα. Με έβαλαν και χόρευα σε κλαμπ, με νυχτοκάματο 140 ευρώ και το μόνο που μου έδιναν εμένα ήταν φαγητό και δυο ευρώ για τα ποτά που πουλούσα".

Στην Αθήνα, οι "εργοδότες" της, της έδωσαν μια κακοφτιαγμένη πλαστή ταυτότητα, παραποιώντας το όνομα και την ηλικία της κι από εκεί την πήγαν στην Αμαλιάδα και κατόπιν στα Γιάννενα. "Για να με πάνε στα Γιάννενα- λέει- πλήρωσα και για τη βενζίνη 80 ευρώ από τα 300 που κατάφερα να μαζέψω σε πέντε μήνες".

Εκεί, έζησε δύσκολες στιγμές: "Ο εκεί μάνατζερ ήταν άγριος με τις χορεύτριες. Τον φωνάζαμε 'μάνατζερ' μεταξύ μας, γιατί δεν γυρνούσε η γλώσσα να τον λέμε 'κύριε' ή 'αφεντικό'. Μας χτυπούσε συνήθως στο κεφάλι, αλλά εγώ δεν έφαγα πολύ ξύλο, επειδή δεν αντιμιλούσα, δεν κάπνιζα και δεν έπινα αλκοόλ, ενώ οι άλλες έπιναν και αντιδρούσαν βρίζοντας τους βασανιστές μας και γι' αυτό, τις χτυπούσαν ανελέητα. Όχι, όμως, στο σώμα, για να μην υπάρξουν σημάδια, αλλά στο κεφάλι".

Κάποια στιγμή ξέφυγε με τη βοήθεια ενός κάλου ανθρώπου, όπως χαρακτηριστικά λέει: "Δυο εβδομάδες καθόμασταν σε ένα κλειστό σπίτι, περιμένοντας να ηρεμήσει η κατάσταση, γιατί μας έψαχναν παντού στην περιοχή. Μετά μας φιλοξένησε στο σπίτι του ο νεαρός κι όταν βρέθηκε η κατάλληλη στιγμή, με συνόδεψε στο ΚΤΕΛ, από όπου πήρα το λεωφορείο για τη Θεσσαλονίκη. Εκεί, χάρη στη βοήθεια μιας ευαισθητοποιημένης γυναίκας, κατάφερα να βρω τα χρήματα για το πολυπόθητο εισιτήριο της επιστροφής στην πατρίδα της".

Σήμερα, έχοντας ζήσει τη μεγάλη περιπέτεια κι έχοντας καταφέρει να σταθεί και πάλι στα πόδια της, λέει πως "το χειρότερο δεν είναι να είσαι σκλάβα, αλλά να μη έχεις να πας πουθενά , να μη έχεις κανέναν να σε αντιμετωπίζει ανθρώπινά και να μη έχεις την ελπίδα να φύγεις από τα δεσμά".

Και προσθέτει: "Όλοι οι σωματέμποροι είναι απάνθρωποι, μερικές φόρες σκεφτόμουν ότι αυτό που ζω δεν είναι πραγματικότητα, αλλά ένας εφιάλτης χωρίς τέλος".

Η ζωή στην Ιταλία είναι καλή, αλλά η ίδια, παρά τον εφιάλτη που έζησε, θέλει να επιστρέψει στην Ελλάδα. "Δεν ξέρω γιατί, αλλά παρόλο που πέρασα έναν χρόνο, κλεισμένη στην Ελλάδα, δεν έχω θυμό για τη χώρα, για τους ανθρώπους. Θα ήθελα να έρθω", μας λέει.

Σύμφωνα με δημοσίευμα της εφημερίδας "Κομσομόλσκαγια Πράβντα", τα κέρδη από το σωματεμπόριο στο ομοσπονδιακό διαμέρισμα της Άπω Ανατολής (ανάμεσα στη Σιβηρία και τις ακτές του Ειρηνικού), στη Ρωσία, ανέρχονται σε πολλά εκατομμύρια δολάρια, και με το εμπόριο των νεαρών γυναικών στην περιοχή ασχολούνται δεκάδες … τουριστικά γραφεία.

Την ίδια ώρα, εκατοντάδες "στρατολόγοι", εκπρόσωποι των γραφείων ή μεμονωμένοι έμποροι διασχίζουν την απέραντη περιοχή και "αγοράζουν" τα όνειρα των κοριτσιών για εργασία και μια καλύτερη ζωή…